Rozdział drugi ♥

Sara

- Co ty robisz z moimi ciastkami?! - wrzasnęłam na blondyna, a ten aż podskoczył.
- Yyy.. nic. - powiedział z pełnymi ustami.
- No napewno.. tylko jakim cudem moje ciastka znalazły się w twoich rękach i kto pozwolił  ci je brać?! - krzyknęłam.
-Byłem głodny. - odpowiedział spokojnie, a we mnie się zagotowało. Nie dość, że się wpraszają, to na dodatek zabierają cudze rzeczy. Boże co za ludzie, o ile oni w ogóle nimi są. - myślałam zdenerwowana.
- I to jest dla ciebie wystarczający argument? - zapytałam podniesionym głosem i spojrzałam na niego.
- Tak. - oznajmił zdecydowanie.
- Ja nie rozumiem dlaczego z tych wszystkich słodyczy wybrałeś akurat moje ulubione ciastka? - zapytałam już trochę spokojniej nadal przeszywając go wzrokiem, ale on nie zwracał na to nawet najmniejszej uwagi.
- Bo są najlepsze. - stwierdził i głupio się uśmiechnął.
- To ja wiem. - powiedziałam. - A na przyszłość pamiętaj, że nie zabiera się cudzych rzeczy, a przede wszystkim moich. - wytłumaczyłam i szybkim ruchem wyrwałam mu paczkę, już do połowy opróżnioną z ciastek, po czym usiadłam przy stole. Nie mam pojęcia dlaczego tak szybko mu odpuściłam, przecież to nie w moim stylu. No, ale najwidoczniej miał w sobie coś takiego, że nie potrafiłam się na niego gniewać. Chociaż znałam go tak krótko już wiedziałam, że w wielu sprawach się z nim dogadam, a szczególnie jeżeli będzie chodzić o jedzenie. Ale pomijając to, Niall usiadł na przeciwko mnie i patrzył maślanymi oczkami na przysmaki, które jeden za drugim połykałam ze smakiem.
Po jakimś czasie w końcu się nad nim zlitowałam i wyciągnęłam z szafki drugie opakowanie, następnie położyłam je mu pod nosem. Ten szeroko się uśmiechnął i razem ze mną zaczął je jeść.
- A może opowiedział byś mi coś o sobie? - spytałam i spojrzałam w jego niebieskie tęczówki. Chłopak się ponownie uśmiechnął i włożył do ust ostatni kęs ciastka.
- Hmm.. Co by ci tu powiedzieć. - położył palec na policzku i spojrzał w górę, przez co wyglądał jak jakiś filozof, który nad czymś poważnie myśli. Chciało mi się śmiać, ale on z powrotem przeniósł swój wzrok na mnie. - Może zacznę od tego, że na nazwisko mam Horan, bo moje imię już znasz, jestem członkiem dosyć znanego zespołu, którego nazwa to One Direction, mieszkam w Irlandii, a moje rodzinne miasto to Mullingar.. - chciał kontynuować, ale mu przerwałam.
- Melody też tam mieszka. - uśmiechnęłam się, lecz zaraz potem mina mi zrzedła, ponieważ wiedziałam, że gdy Mel dowie się, że mu to powiedziałam to mnie chyba zabije. Oj coś czuję, że będą kłopoty.
- Ooo.. To fajnie. Może kiedyś do niej wpadnę.
- Ona już jutro tam leci. Wiesz wakacje się zaczynają, a ona musi pomóc ojcu w opiece nad swoją młodszą siostrą. - powiedziałam i znowu nie ugryzłam się w język. No kurde, dlaczego ja mu to wszystko mówię.
- Ale jak pomóc? Dlaczego? - zapytał a ja udawałam, że go nie słucham. Wiedziałam, że tego to już mu nie powiem. Nie będę mu opowiadać całego życiorysu mojej przyjaciółki, może dlatego że nie miała łatwego życia, szczególnie po śmierci matki.
- Niall chodź do salonu, zobaczymy co oni tam wyprawiają. - powiedziałam szybko i pociągnęłam za sobą blondyna, zdezorientowany posłusznie za mną poszedł.
- Co robicie? - zadałam pytanie na wejściu, ale nie dostałam żadnej odpowiedzi. Przez moment przypatrywałam się im i widać było, że świetnie się bez nas bawili, ale może nie aż tak dokładnie, bo kiedy spojrzałam na Melody, której włosy były w strasznym nieładzie, to omało co nie wybuchłam śmiechem. Od razu skapnęłam się kto jej to zrobił, a mianowicie Louis i Harry, bo Mely chciała ich udusić i to dosłownie. Przyjaciółka leżała na Lou i próbowała złapać jego szyje, ale ten się ciągle wyrywał przez co utrudniał jej zadanie. Loczek tylko się z nich śmiał i nie reagował na wołanie o pomoc kumpla.
- Wybacz kochanie, ale niestety ci nie pomogę, jestem za bardzo zmęczony i ja się jej boję. - mówił nadal nie mogąc powstrzymać się od śmiechu. Kochanie? No to jednak są geje. I znowu wyszło na moje. 
- Harry.. no prosze, ona mnie tu zaraz zabije. - błagał go, ale ten podniósł się z sofy i zaczął iść w moim kierunku.
- Sara nalejesz mi soku? - spytał i zmierzał powoli do kuchni.
- Oczywiście. - odpowiedziałam i chytrze się uśmiechnęłam, bo nareszcie wymyśliłam jak ich się pozbyć. Weszłam za chłopakiem do pomieszczenia i podeszłam do blatu w celu nalania napoju. Poczułam jak Harry stanął z tyłu mnie i coraz bardziej się przybliżał. Zwinnym ruchem chwyciłam szklankę i odwróciłam się. Stanęłam twarzą do Loczka i uśmiechnęłam się, a on położył ręce na moich biodrach. Jeszcze chwile, a tak mu przywalę, że będzie leżał w szpitalu ze złamanymi rękoma. Co on sobie myśli, że ja jestem taka łatwa? Oj to się myli i to bardzo. - mówiłam do siebie i podając szklankę Harry'emu  "przypadkowo" ją przechyliłam, tak że cała zawartość wylała się na jego białą koszulkę.
- Ups.. przepraszam. - powiedziałam i uśmiechnęłam się pod nosem. Cały czerwony ze złości Loczek wyszedł, a ja spokojnie odłożyłam szklankę na miejsce, po czym ruszyłam za nim. Wiedziałam, że to na niego zadziała. On poprostu zachowuje się jak baba, a nawet jeszcze gorzej. 
- Chłopaki jedziemy do domu! - krzyknął i spojrzał znacząco na wszystkich po kolei.
- Ale po co? Źle ci tutaj? - zadawał mu pytania z tego co zapamiętałam Zayn, który nawet na chwile nie oderwał wzroku od Amy.
- No właśnie. Dlaczego? - zapytał się go Niall objadając się, na szczęście żelkami Mel, bo gdyby były one moje to tego bym już mu nie podarowała.
- Dlatego, że mam mokrą koszulkę, a po za tym to Paul chciał z nami o czymś pogadać i powinniśmy do niego jechać. - wyrecytował, a chłopacy zaczęli się z niego śmiać.
- A co ty tak nagle się Paul'em przejąłeś? - zapytał go przez śmiech Lou.
- Jedziecie czy nie?
- No już dobra, jedziemy. - powiedział Liam i wstał ze skórzanego fotela ciągle robiąc coś w telefonie.
Cała hołota w dość szybkim tempie stała gotowa do wyjścia.
- Nareszcie się ich pozbyłam. - powiedziałam uśmiechnięta od ucha do ucha, ale chyba jednak za głośno. Nie robiło na mnie wrażenia to, że byli gwiazdami, a ni to, że mieli pełno kasy. Najlepiej to bym ich rzuciła na pożarcie lwom, albo może lepiej zamknąć ich w klatce z oszalałymi fankami. O tak to jest dobre. No może Niall'a bym poświęciła.
- A wiecie co, może jednak zostaniemy jeszcze chwile, oczywiście jeżeli dziewczyny się zgodzą. - powiedział Loczek i odwrócił się w stronę salonu.
- Oczywiście, że możecie zostać. - odpowiedziała za mnie i Mel Amy i pociągnęła za rękaw mulata.
- Harry! - wrzasnął Daddy, a wszyscy, no prawie, nie licząc Am westchnęli. - Weź ty się najpierw zastanów, a potem mów. - powiedział naburmuszony Liam i wyciągnął i'Phone'a z kieszeni, ponieważ przyszła do niego wiadomość. Zapewne od dziewczyny. - pomyślałam przez chwile, ale to nie było w tym momencie najważniejsze, bo przeze mnie cała zgraja na nowo zawitała w naszym mieszkaniu. Nie no teraz to już miałam dosyć. Wkurzona poszłam do kuchni i wyciągnęłam z lodówki truskawki. Nie wiem dlaczego, ale jedzenie działa na mnie odstresowująco. Tak wiem dziwna jestem. No, ale trudno. Najważniejsze, że nie tyje. Usiadłam na krześle i zaczęłam je konsumować, ale do kuchni niespodziewanie weszła Mely.
- Dlaczego ty tutaj sama siedzisz? Chodź do nas. - uśmiechnęła się i wyciągnęła w moim kierunku dłoń. Jak zwykle miała pomalowane paznokcie. Czy tej dziewczynie się nudzi czy co? Codziennie inny kolor. Wczoraj były różowe, a dzisiaj są niebieskie. Szczerze mówiąc mi by się nie chciało tego robić, no ale każdy ma już taki swój nawyk.
- Zapomnij. - odpowiedziałam jej i chwyciłam palcami kolejny czerwony owoc.
- No ej! Mamy gości, a ty jak się zachowujesz? - usiadła na przeciwko mnie i złapała moją rękę.
- Normalnie, a niby jak? - wstałam i wyciągnęłam bitą śmietanę. Postawiłam ją na stole i wróciłam do mojej poprzedniej pozycji.
- Sara.. Takie ciacha mamy w salonie i do tego są gwiazdami. No chodź... - prosiła mnie.
- Ty ich nazywasz ciachami? Bardzo śmieszne, a tak po za tym to co z tego, że są jakimiś gwiazdami. Co ja mam skakać w koło nich i prosić o autograf i zdjęcie? To są geje w obcisłych spodniach, którzy grają jakąś beznadziejną muzykę, a ty się nimi podniecasz? - mówiłam powstrzymując się od śmiechu.
- Weź przestań! Nawet ich nie znasz a już oceniasz. - powiedziała. - Wiesz ile dziewczyn chciało by być na naszym miejscu. Mamy w domu prawdziwe gwiazdy popu a ty mówisz o tym jak to by była najzwyklejsza rzecz na świecie.
- No właśnie, trzeba to jakoś wykorzystać. Już wiem, ja mam przecież znajomości w prasie. - cieszyłam się i wyciągnęłam telefon.
- Sara! - krzyknęła na mnie, a ja ze strachu szybko go schowałam. Wolałam go schować, bo wiem co robi Mel gdy się naprawdę mocno wkurzy, a ja wole nie ryzykować.
- Dobra. Chowam go.
- No ja myśle. To co idziesz czy dalej siedzisz tutaj sama? - zgarnęła jedną dojrzałą truskawkę i włożyła ją do ust.
- Siedze sama. - stwierdziłam.
- No to jak ty nie chcesz iść, to ja będę siedzieć tutaj z tobą. - powiedziała i cofnęła się o kilka kroków.
- Wiesz, że jesteś dziwna nie?
- Wiem. - odpowiedziała i zaczęła się razem ze mną śmiać. W tym samym momencie wszedł Niall.
- A co tutaj tak głoś.... Oo.. truskawki! - krzyknął. Przysiadł się do mnie i zrobił niewinną minę.
- Poczęstuj się. - podsunęłam mu je pod nos, a ten już chciał po jedną sięgać, gdy nagle odsunęłam talerzyk.
- Ej! Dawaj je! - wyciągnął ręce, a Melody wybuchła śmiechem, zresztą ja również. Chłopak wyglądał jak małe dziecko któremu odebrało się ulubioną zabawkę. Myślałam, że się zaraz rozpłacze. Gdy już się uspokoiłam z powrotem podałam mu owoce. Blondyn objął salaterkę ręką i zaczął je jeść.
- Uważaj, bo się udławisz. - powiedziałam przez śmiech, ale on nie zwrócił na to uwagi, dlatego że był za bardzo skupiony na nich. Melody usiadła z nami przy stole i z uwagą przypatrywała się Niall'owi.
- Niall chcesz bitą śmietanę? - zapytałam, na co ten pokiwał głową na tak. Chwyciłam ją i nacisnęłam na przycisk. Poleciało prosto na chłopaka.
- O nie! Bitwa na śmietanę! - wydarł się Horanek i zebrał z twarzy maź, następnie rzucając nią we mnie. Mel wyciągnęła z lodówki drugą i tak o to właśnie zaczęła się wojna. Biegaliśmy jak nienormalni ciągle się nie poddając. Kuchnia zaczęła robić się coraz bardziej biała.
Po skończonej bitwie, trochę zmęczeni i w większości biali opadliśmy na krzesła cały czas śmiejąc się ze swojego wyglądu. Byłam umazana prawie, że wszędzie, dlatego poszłam zmyć z siebie to, bo cała się kleiłam. Musiałam się trochę pośpieszyć, ponieważ byłam umówiona, żeby iść do skateparku z ....

***

No i mamy drugi. (: Jak wam się podoba? Jak widzicie już zaczyna się coś dziać i mamy nadzieję, że to wam odpowiada, ale jeżeli nie to piszcie w komentarzach. Jak widzicie nie napisałyśmy z kim umówiona była Sara, bo chcemy was potrzymać trochę w niepewności. (: 

A no i jeszcze jakie wrażenia po meczu Polski? Ja jestem zadowolona z naszych chłopaków. Nareszcie  pokazali, że potrafią grać. Tylko kurde czemu ten porąbany sędzia dał Szczęsnemu od razu tą czerwoną kartkę. Ja nie rozumiem. No, ale mój Lewandowski strzelił bramkę i to się liczy. Ale już wystarczy o Euro. : D (  jakby co to ja Sandra pisałam. : D  )

Tak, więc czekamy na komentarze i do następnego. ; **

<3